جانشينهاي قند

اقداماتي به عمل آمده است تا ارزش کالريکي غذاها را بدون از دست دادن طعم و مزه خوب آنها کاهش دهند . به همين جهت از شيرين کننده هاي غير غذايي استفاده شده است . ساخارين در سال 1879 کشف شد و تنها شيرين کننده صنعتي است که استفاده از آن توسط خواروبار و دارو به تصويب رسيده است (مصرف آن تا 1 گرم ) ولي چون ساخارين بدمزه است ،نمي توان آن را به مقدار زياد  يا در طبخ مواد غذايي بکار برد .

سيکلاماتهاي سديم و کلسيم که در سال 1937 کشف شدند ، بسيار پر مصرف بودند (حدود 6 ميليون کيلو سيکلامات در سال 1967 مصرف شد) در سال 1967 مصرف آنها ممنوع شد و امروز مي دانيم که سيکلاماتها از بدن دفع نمي شوند بلکه به سيکلوهگزامين ها تبديل مي شوند که علاوه براينکه سرطان زا هستند ممکن است به کروموزوم ها نيز آسيب برسانند. اين دو محصول از فهرست مواد بي خطر ( GRAS ) خارج شده اند.

پس از ممنوعيت مصرف سيکلاماتهاي سديم و کلسيم که به ترتيب 10 و 100 برابر شيرين تر از قند مي باشند " آسپارتام " بعنوان يک جانشين بي خطر مطرح شد آسپارتام يک دي پپتيد اسيد آسپاراتيک و فنيل آلانين است.

اين دو آمينو اسيدف 160 برابر شيرين تر از قند مکي باشند ولي بي خطر بودن انها تحت بررسي است. ترپتوفان ، 30 برابر شيرين تر از سوکروز است. گزيل تول که يک قند 5 کربني است بعنوان يک ماده شيرين کننده در اکثر رژيم هاي غذايي استفاده شده است. ولي اين قند مقداري کالري توليد مي کند که 49 تا 95 درصد ان جذب مي شود.  از پوست پرتقال و گريپ فروت، 3 مده شيميايي مختلف استخراج شده است که متعلق به گروهي از مواد به نام بيو فلاونوئيد ها است و بعنوان شيرين کننده هايي که کالري توليد نمي کنند شناخته شده اند.