باميه
دركتب طب سنتي فارسي ، باميه مينوسيند به فرانسوي Gimbo و Gombaud  و Ketmie comestible  و به انگليسي Okra  و Gumbo  گفته ميشود.
گياهي است از خانواده پنيرك Malvaceae  نام علمي ان Avelmoschus esculentrs Moench  و مترادف ان Hibiscus esculentus L  است.
مشخصات
باميه گياهي است از خوياشن و نزديك پنبه و كنف . ظاهرا موطن اصلي انافريق و يا مناطق گرم اسيا است.، ولي به هر حال به ساير مناطق دنيا رفتهو درحال حضر در اغلب كشورها و مناطقم معتدله و سرد كه كاشته شود چون تمل سرماي زمستان را ندارد به صورت گياه يكساله در مي ايد..
باميه گياهي است بلند برگهاي ان داراي بريدگي و چاك داركه برگ را به چند قسمت تقسيم مي كندو هر قسمت از برگ نوك تيز است ، شبيه برگ پنبه ، گلهاي ان درشت شبيه گلهاي خانواده پنيرك به رنگ زرد يا سفيد ، كبسول ميوه دراز نوك تيز سبز رنگ ولعاب دار. دانه هاي ان بي بو
معمولا ميوه هاي نارس و سبز باميه چيده شده و مصرف مي شود هم از نظر غذايي و هم براي مصارف دارويي . تكثير باميه از طريق كاشت بذر ان صورت ميگيرد كه درنواحي معتدل ايران بين اواخر فروردين تا خرداد كاشته مي شود.
معمولا بذر را يك شبانه روز خيس مي كنند وبه اين ترتيب سبز شدن ان تسريع ميشود فاصلهبين خطوط كاشت راردر حدد يك متر مي گيرند و پس از اين كه گياه سبز شد تنك كرده و فاصله بين بوته ها يباميه روي خط را حدود 40-30 سانتي متر ميگذارند. بذر بايد در عمق 1 – 2 سانتي متر بسته به نوع خاك زير خاك كاشته شود.
تركيبات شيميايي
 از نظر تركيبات شيمياي غلاف يا ميوه باميه منبع غني از لعاب و pectin  است و از نظر اهن و كلسيم نيز قابل توجه است. در غلاف ميوه تازه سبز باميه درحدود 520 واحد بين المللي ويتامين A مي باشد و به علاوه داراي تيامين ، رايبوفلاوين ، نياسين و سرانجام ويتامين C يا اسكوربيك اسيداست.
در هندوستان بررسي هاي شيميايي د رمورد استعمال لعاب ميوه نارس باميه به عنوان جانشين پلاسما انجام گرفته است و اين بررسي ها درمورد حيوانات شده و از لعاب ميوه باميهكه به طريق ازمايشگاهي تهيه ميشود براي افزايش حجم خون حيوان استفاده شده و نتاياج رضايت بخشي دادهاست.براي تسريع در اين جانشيني مقداري كم از خون حيوان به محلول تهيه شده اضافه شده و نتيجه سريعتر و بهتر گرفته مي شود در اين محلول كه از لعاب ميوه نارس باميه براي جانشيني پلاسما تهيه ميشود مواد دي – گالاگتوز ، ا- رامنوز و دي – گالاكتو – رونيك اسيد وجود دارد.
تمام گياه باميهمعطر است و عطري شبيه عطر ميخك از ان متصاعد مي شود و برگ و ساقه هاي باميه داراي Iodine  است . درگلهاي ان دو نوع فلاونول پيگمان به نام گوسي پتين و كوورستين وجود دارد.
در هر يك صد گرم باميه خام ناررس مواد زير وجود دارد:
تب 9/88 گرم ، پوتئين 4/2 گرم ، مواد قندي و ساير هيدراتهاي كربن 6/7 گرم ، خاكستر 8/0 گرم ، كلسيم 92 ميلي گرم ، فسفر 51 ميلي گرم ، اهن 6/0 ميلي گرم ، سديم 3 ميلي گرم ، پتاسيم 249 ميلي گرم ، تيامين 17/0 ميلي گرم ، رايبوفلاوين 21/0 ميلي گرم ، ويتامين C 31 ميلي گرم ، ويتامين A 520 واحد بين المللي
خواص – كاربرد
باميه نارس پخته به عنوان سبزي لذيذ و مقوي است. جواشنده ميوه نارس باميه مقوي و نرم كننده و لطبيف كننده پوست و مدر است. در ناراحتي هاي نزله اي كه منجر به التهاب يك غشاي مخاطي همران ترشح است.همچنين در موارد سوزش مجراي ادرار در موقع ادرار كردن و احساس درد در موقع ادرار وبالاخره درموارد سوزاك مفيد است. لعاب حاصل از ميوه و تخم ان نيز نرم كننده است و براي سوزاك مفيد است . از برگهاي ان بهعنوان ضماد نرم كنندهاستفاده مي شود. تخم باميه معرق استو محرك  قلبي و ضد اسپاسماست.
در چين از گلو تخم و ريشه و ميوه ان به عنوان دارو استفاده مي شود و نرم كننده و مدر است و براي تسهيل زايمانهاي مشكل تجويز ميشود. در استعمال خارج ي ضماد ان روي انواع زخمها گذارده ميشودو التيام دهنده است. از جوشانده ميوه ان براي معالجه سوزاك و سسسوزش مجراي ادرار استفاده ميشود و ز جوشانده ريشه ان براي معالجه سيفيليس استفاده ميشود . در هندوچين از ريشه باميه مانند جانشين خطمي استفاده مي شود . ميوه سبز تازه باميه منبع غني ويتامين B است. شربتي از جوشاندن ان در فيليپين تهيه ميشود وبراي زخم گلو و گرفتگي صدا بسيار مفيد است.
باميه از نظر طبيعت طبق نظر  حكماي طب سنتي سرد و  تر و تري ان از ساير بقول بيشتر است، از نظر خواص باميه براي مزاجهاي گرم خوب است. مميوه نارس ان رابا گوشت پخته ميخورندو در هندوستان معتقدندكه مقوي باه است. در صورتي كه اشخاص سرد مزاج بخواهند باميه بخورند براي اين كه سردي ان ضرر نرساندو عوارضي ايجاد نكندبايد با ادويه ميل كنند.